ᾍδης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός
	ᾱῐδη-
ονομαστική	ὁ	ᾍδης
γενική	τοῦ	ᾍδου
δοτική	τῷ	ᾍδῃ
αιτιατική	τὸν	ᾍδην
κλητική ὦ!		ᾍδη
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι μακρό.
1η κλίση, ομάδα 'Ἀτρείδης', Κατηγορία 'Ἀτρείδης' όπως «Ἀτρείδης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ᾍδης < ἀ- στερητικό + ἰδεῖν, πβ. ἀϊδής (αόρατος)

Κύριο όνομα

ᾍδης αρσενικό

1. (θεωνύμιο) ο θεός του κάτω κόσμου

   ※ 8ος αιώνας πκε ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 15 (Ο. Παλίωξις παρὰ τῶν νεῶν.), στίχ. 188

   Ζεὺς καὶ ἐγώ, τρίτατος δ᾽ Ἀΐδης

2. ο κάτω κόσμος

   ※ 8ος αιώνας πκε ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 7 (Η. Ἕκτορος καὶ Αἴαντος μονομαχία. Νεκρῶν ἀναίρεσις.), στίχ. 330

   ψυχαὶ δ᾽ Ἄϊδος δὲ κατῆλθον

3. τάφος
4. θάνατος

   ᾄδης πόντιος (: θάνατος στη θάλασσα, από πνιγμό ή σε ναυμαχία)

5. με ουσιαστικά: ο θανατερός, ο φονικός, αυτός που επιφέρει το θάνατο

   ᾄδου μάγειρος (ο μάγειρας του θανάτου, ο φονικός μάγειρας Ευριπίδης, Κύκλωψ, 397) / ξίφη ᾄδου

Άλλες μορφές

• Ἅιδης
• ᾄδης
• Ἀΐδης (επικός τύπος )
• Ἀΐδας (δωρικός τύπος )
• ᾉδωνεύς
• Ἁϊδωνεύς

Συνώνυμα

• Πλούτων (για το θεό)
• Τάρταρα (για τον κάτω κόσμο)

Πηγές

• ᾍδης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ᾍδης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.