παράχρησις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	παράχρησῐς	αἱ	παραχρήσεις
γενική	τῆς	παραχρήσεως	τῶν	παραχρήσεων
δοτική	τῇ	παραχρήσει	ταῖς	παραχρήσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	παράχρησῐν	τὰς	παραχρήσεις
κλητική ὦ!		παράχρησῐ		παραχρήσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		παραχρήσει
γεν-δοτ	τοῖν		παραχρησέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

παράχρησις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική παραχράομαι, παραχρη- + -σις

Ουσιαστικό

παράχρησις, -εως θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) παράχρηση, κατάχρηση, κακή χρήση

Πηγές

• παράχρησις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.