ἀβούλευτος

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

ἀβούλευτος < (κληρονομημένο) ελληνιστική κοινή ἀβούλευτος

Επίθετο

ἀβούλευτος, -η, -ο

• που δεν έχει κάποιον να τον συμβουλέψει, που «κάνει του κεφαλιού του», ασυμβούλευτος, αβούλευτος

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἀβούλευτος	τὸ	ἀβούλευτον
γενική	τοῦ/τῆς	ἀβουλεύτου	τοῦ	ἀβουλεύτου
δοτική	τῷ/τῇ	ἀβουλεύτῳ	τῷ	ἀβουλεύτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἀβούλευτον	τὸ	ἀβούλευτον
κλητική ὦ!		ἀβούλευτε		ἀβούλευτον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἀβούλευτοι	τὰ	ἀβούλευτᾰ
γενική	τῶν	ἀβουλεύτων	τῶν	ἀβουλεύτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀβουλεύτοις	τοῖς	ἀβουλεύτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀβουλεύτους	τὰ	ἀβούλευτᾰ
κλητική ὦ!		ἀβούλευτοι		ἀβούλευτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀβουλεύτω	τὼ	ἀβουλεύτω
γεν-δοτ	τοῖν	ἀβουλεύτοιν	τοῖν	ἀβουλεύτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀβούλευτος < ἀ- στερητικό + αρχαία ελληνική βουλεύομαι, παθητική φωνή του ρήματος βουλεύω < βουλή < βούλομαι < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *gʷel-

Επίθετο

ἀβούλευτος, -ος, -ον

• (ελληνιστική κοινή) απερίσκεπτος, αστόχαστος

Πηγές

• ἀβούλευτος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀβούλευτος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.