ἀνανταπόδεικτος

Νέα ελληνικά (el)

καθαρεύουσα (κατά την αρχαία κλίση)
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἀνανταπόδεικτος	τὸ	ἀνανταπόδεικτον
γενική	τοῦ/τῆς	ἀνανταποδείκτου	τοῦ	ἀνανταποδείκτου
δοτική	τῷ/τῇ	ἀνανταποδείκτῳ	τῷ	ἀνανταποδείκτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἀνανταπόδεικτον	τὸ	ἀνανταπόδεικτον
κλητική ὦ!		ἀνανταπόδεικτε		ἀνανταπόδεικτον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἀνανταπόδεικτοι	τὰ	ἀνανταπόδεικτα
γενική	τῶν	ἀνανταποδείκτων	τῶν	ἀνανταποδείκτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀνανταποδείκτοις	τοῖς	ἀνανταποδείκτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀνανταποδείκτους	τὰ	ἀνανταπόδεικτα
κλητική ὦ!		ἀνανταπόδεικτοι		ἀνανταπόδεικτα
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀνανταπόδεικτος < ἀν- στερητικό + αρχαία ελληνική ἀνταποδεικ-νύω + -τος

Επίθετο

ἀνανταπόδεικτος, -ος, -ον

• (καθαρεύουσα) που δεν επιδέχεται ανταπόδειξη ή που δεν ασκήθηκε το δικαίωμα της ανταπόδειξης ώστε να καταρριφθεί η πρώτη απόδειξη

Πηγές

• ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία, .