ὀλοός

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

ὀλοός < ὄλλυμι

Επίθετο

ὀλοός -ή -όν

• καταστροφικός, ολέθριος, θανατηφόρος, δολοφονικός

  ※  7ος πκε αιώνας ⌘ Ἡσίοδος, Θεογονία, 605 (602-605)

  ἕτερον δὲ πόρεν κακὸν ἀντ᾽ ἀγαθοῖο, | ὅς κε γάμον φεύγων καὶ μέρμερα ἔργα γυναικῶν | μὴ γῆμαι ἐθέλῃ, ὀλοὸν δ᾽ ἐπὶ γῆρας ἵκηται | χήτει γηροκόμοιο]·

  Κι ακόμη ένα κακό τούς έδωσε στη θέση του αγαθού: | όποιος το γάμο και των γυναικών τα φθαρτικά τα έργα προσπαθώντας ν᾽ αποφύγει | να παντρευτεί τυχόν δε θέλει, αυτός να φτάνει στα ολέθρια γηρατειά | δίχως κανέναν να τον γηροκομήσει.