χωρίζων

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	χωρίζων	ἡ	χωρίζουσᾰ	τὸ	χωρίζον
γενική	τοῦ	χωρίζοντος	τῆς	χωριζούσης	τοῦ	χωρίζοντος
δοτική	τῷ	χωρίζοντῐ	τῇ	χωριζούσῃ	τῷ	χωρίζοντῐ
αιτιατική	τὸν	χωρίζοντᾰ	τὴν	χωρίζουσᾰν	τὸ	χωρίζον
κλητική ὦ!		χωρίζων		χωρίζουσᾰ		χωρίζον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	χωρίζοντες	αἱ	χωρίζουσαι	τὰ	χωρίζοντᾰ
γενική	τῶν	χωριζόντων	τῶν	χωριζουσῶν	τῶν	χωριζόντων
δοτική	τοῖς	χωρίζουσῐ(ν)	ταῖς	χωριζούσαις	τοῖς	χωρίζουσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς	χωρίζοντᾰς	τὰς	χωριζούσᾱς	τὰ	χωρίζοντᾰ
κλητική ὦ!		χωρίζοντες		χωρίζουσαι		χωρίζοντᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	χωρίζοντε	τὼ	χωριζούσᾱ	τὼ	χωρίζοντε
γεν-δοτ	τοῖν	χωριζόντοιν	τοῖν	χωριζούσαιν	τοῖν	χωριζόντοιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
3η&1η κλίση, Κατηγορία 'λύων' όπως «τρέχων» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Μετοχή

χωρίζων, -ουσα, -ον

• μετοχή ενεργητικού ενεστώτα του ρήματος χωρίζω

Παράγωγα

• Χωρίζοντες / χωρίζοντες (ελληνιστική κοινή , αρσενικό πληθυντικός, φιλολογία)