φαλκίδιον

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	φαλκίδιον	τὰ	φαλκίδιᾰ
γενική	τοῦ	φαλκιδίου	τῶν	φαλκιδίων
δοτική	τῷ	φαλκιδίῳ	τοῖς	φαλκιδίοις
αιτιατική	τὸ	φαλκίδιον	τὰ	φαλκίδιᾰ
κλητική ὦ!		φαλκίδιον		φαλκίδιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		φαλκιδίω
γεν-δοτ	τοῖν		φαλκιδίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

φαλκίδιον < (λόγιο δάνειο) λατινική Lex Falcidia, από το όνομα του εισηγητή του, Publius Falcidius· ο νόμος όριζε ότι όποιος διαθέτει την περιουσία του με διαθήκη υποχρεούται να κληροδοτήσει τουλάχιστον το 1/4 αυτής στον νόμιμο κληρονόμο του· στα νέα ελληνικά η λέξη έδωσε τα φαλκιδεύω, φαλκίδευση

Ουσιαστικό

φαλκίδιον αρσενικό (όψιμη ελληνιστική κοινή)

• (νομικός όρος) το ελάχιστο μέρος μιας περιουσίας που πρέπει υποχρεωτικά να παραμείνει στους κληρονόμους σύμφωνα με τον νόμο

Πηγές

• φαλκίδιον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• φαλκίδιον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.