κάκωσις

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

κάκωσις < (κληρονομημένο) αρχαία ελληνική κάκωσις

Ουσιαστικό

κάκωσις ή κάκωση θηλυκό

1. η σωματικός κάκωση, βλάβη
2. κακοπάθεια, δυστυχία
3. καταστροφή
4. κακή πράξη
5. οργή, θυμός

Συγγενικά

• ἀντικάκωσις

→ και δείτε τη λέξη κακός

Πηγές

• κάκωσις -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα]. 

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	κᾰκωσι- κᾰκωσε-
ονομαστική	ἡ	κάκωσῐς	αἱ	κακώσεις
γενική	τῆς	κακώσεως	τῶν	κακώσεων
δοτική	τῇ	κακώσει	ταῖς	κακώσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	κάκωσῐν	τὰς	κακώσεις
κλητική ὦ!		κάκωσῐ		κακώσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κακώσει
γεν-δοτ	τοῖν		κακωσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κάκωσις < κακόω / κακῶ + -σις < κακός

Ουσιαστικό

κάκωσις θηλυκό

1. βλάβη
   1. ταλαιπωρία, βλάβη (όπως των πληρωμάτων πλοίων)
   2. κακοποίηση (όπως του ηγεμόνα)
2. βλάβη, δυστυχία, φθορά

Εκφράσεις

• κακώσεως δίκη (νομικός όρος)

Πηγές

• κάκωσις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• κάκωσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.