Αἴτνα

Αρχαία ελληνικά (grc)

δωρική κλίση
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ἁ	Αἴτνᾱ
γενική	τᾶς	Αἴτνᾱς
δοτική	τᾷ	Αἴτνᾳ
αιτιατική	τὰν	Αἴτνᾱν
κλητική ὦ!		Αἴτνᾱ
1η κλίση, Κατηγορία 'τύχα' όπως «τύχα» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

Αἴτνα < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *ai-dh < *h₂eydʰ- (φωτιά)

Κύριο όνομα

Αἴτνα, -ας θηλυκό δωρικός τύπος του Αἴτνη

• βουνό και ηφαίστειο της Σικελίας, η Αίτνα

  ※  6ος/5ος πκε αιώνας ⌘ Πίνδαρος^w, Πυθιονίκαις, 1. Ἱέρωνι Αἰτναίῳ ἅρματι, 20 Επιμ. Boeck, Pindari opera quae supersunt, 1811. (1.19-1.20)

  κίων δ᾽ οὐρανία συνέχει, | νιφόεσσ᾽ Αἴτνα, πάνετες χιόνος ὀξείας τιθήνα·

  • ενώ η ουρανοστήριχτη κολώνα, | η Αίτνα η χιονόδαρτη, τον συγκρατά, που θρέφει ολοχρονίς κρουσταλλά χιόνια.

    Μετάφραση (1953): Ι.Ν. Γρυπάρης, @greek‑language.gr

  • κι ο ουράνιος στύλος τον κρατάει ακίνητον εκεί, | της Αίτνας το χιονόσκεπο βουνό, που τρέφει ολοχρονίς το τσουχτερό το χιόνι.

    Μετάφραση (1994): Γιάννης Οικονομίδης, @greek‑language.gr

  ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Ἡρακλὴς μαινόμενος, 639 (637-641)

  ἁ νεότας μοι φίλον· ἄ-|χθος δὲ τὸ γῆρας αἰεὶ | βαρύτερον Αἴτνας σκοπέλων | ἐπὶ κρατὶ κεῖται, βλεφάρων | σκοτεινὸν φάος ἐπικαλύψαν.

  Η νιότη μού είναι αγαπητή· | κι αιώνια αγγάρεια τα γηρατειά, | βαρύτερ᾽ απ᾽ της Αίτνας τους σκοπέλους | πα στο κεφάλι στέκουν, | των ματιών το σκοτεινό | φως γυροσκεπάζοντας.

  Μετάφραση (1911): Κώστας Βάρναλης, Αθήνα: Φέξης @greek‑language.gr

Άλλες μορφές

• Αἴτνη

Παράγωγα

• Αἰτναῖος
• αἰτναῖος

Πηγές

• Αἴτνα - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.