πίπτω

Ελληνικά (el)

Ετυμολογία

πίπτω < αρχαία ελληνική πίπτω

Ρήμα

πίπτω

1. (καθαρεύουσα) πέφτω

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

πίπτω < ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *peth₂- (πετώ)

Ρήμα

πίπτω (θεωρείται και παθητικό του βάλλω)

1. πέφτω κάτω, καταβάλλομαι, ρίπτομαι
2. πέφτω πάνω σε κάποιον, επιτίθεμαι
3. πέφτω νεκρός στη μάχη, φονεύομαι
4. εντάσσομαι σε μια κατηγορία, εμπίπτω

Συγγενικές λέξεις

• πτῶσις
• πτῶμα
• προπετής
• ὑψιπετής
• πότμος (με ετεροίωση του θέματος πετ σε ποτ)
• πέσημα

Σύνθετα

• προσπίπτω
• ἐμπίπτω
• ἀναπίπτω
• ἐπιπίπτω
• εἰσπίπτω
• ἐκπίπτω
• διαπίπτω
• καταπίπτω
• μεταπίπτω
• παραπίπτω
• περιπίπτω
• προπίπτω
• συμπίπτω

Κλίση

    Κλίση

Ενεργητικός Ενεστώτας προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ πίπτω πίπτω πίπτοιμι - σύ πίπτεις πίπτῃς πίπτοις πῖπτε οὖτος πίπτει πίπτῃ πίπτοι πιπτέτω ἡμεῖς πίπτομεν πίπτωμεν πίπτοιμεν - ὑμεῖς πίπτετε πίπτητε πίπτοιτε πίπτετε οὗτοι πίπτουσι(ν) πίπτωσι(ν) πίπτοιεν πιπτόντων / πιπτέτωσαν ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή πίπτειν πίπτων πίπτουσα πῖπτον Ενεργητικός Παρατατικός προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἔπιπτον - - - σύ ἔπιπτες - - - οὖτος ἔπιπτε - - - ἡμεῖς ἐπίπτομεν - - - ὑμεῖς ἐπίπτετε - - - οὗτοι ἔπιπτον - - - Μέσος Μέλλοντας προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ πεσοῦμαι - πεσοίμην - σύ πεσεῖ - πεσοῖο - οὖτος πεσεῖται - πεσοῖτο - ἡμεῖς πεσούμεθα - πεσοίμεθα - ὑμεῖς πεσεῖσθε - πεσοῖσθε - οὗτοι πεσοῦνται - πεσοῖντο - ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή πεσεῖσθαι πεσούμενος πεσουμένη πεσούμενον Ενεργητικός Αόριστος β' προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἔπεσον πέσω πέσοιμι - σύ ἔπεσες πέσῃς πέσοις πέσε οὖτος ἔπεσε πέσῃ πέσοι πεσέτω ἡμεῖς ἐπέσομεν πέσωμεν πέσοιμεν - ὑμεῖς ἐπέσετε πέσητε πέσοιτε πέσετε οὗτοι ἔπεσον πέσωσι(ν) πέσοιεν πεσόντων / πεσέτωσαν ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή πεσεῖν πεσών πεσοῦσα πεσόν Ενεργητικός Παρακείμενος προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ πέπτωκα πεπτώκω / πεπτωκώς, πεπτωκυῖα, πεπτωκός ὦ πεπτώκοιμι / πεπτωκώς, πεπτωκυῖα, πεπτωκός εἴην - σύ πέπτωκας πεπτώκῃς / πεπτωκώς, πεπτωκυῖα, πεπτωκός ᾖς πεπτώκοις / πεπτωκώς, πεπτωκυῖα, πεπτωκός εἴης πεπτωκώς, πεπτωκυῖα, πεπτωκός ἴσθι οὗτος πέπτωκε πεπτώκῃ / πεπτωκώς, πεπτωκυῖα, πεπτωκός ᾖ πεπτώκοι / πεπτωκώς, πεπτωκυῖα, πεπτωκός εἴης πεπτωκώς, πεπτωκυῖα, πεπτωκός ἔστω ἡμεῖς πεπτώκαμεν πεπτώκωμεν / πεπτωκότες, πεπτωκυῖαι, πεπτωκότα ὦμεν πεπτώκοιμεν / πεπτωκότες, πεπτωκυῖαι, πεπτωκότα εἴημεν/εἶμεν - ὑμεῖς πεπτώκατε πεπτώκητε / πεπτωκότες, πεπτωκυῖαι, πεπτωκότα ἦτε πεπτώκοιτε / πεπτωκότες, πεπτωκυῖαι, πεπτωκότα εἴητε/εἶτε πεπτωκότες, πεπτωκυῖαι, πεπτωκότα ἔστε οὗτοι πεπτώκασι(ν) πεπτώκωσι(ν) / πεπτωκότες, πεπτωκυῖαι, πεπτωκότα ὦσι(ν) πεπτώκοιεν / πεπτωκότες, πεπτωκυῖαι, πεπτωκότα εἴησαν/εἶεν πεπτωκότες, πεπτωκυῖαι, πεπτωκότα ἔστων ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή πεπτωκέναι πεπτωκώς πεπτωκυῖα πεπτωκός