συνάρτησις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	συνάρτησῐς	αἱ	συναρτήσεις
γενική	τῆς	συναρτήσεως	τῶν	συναρτήσεων
δοτική	τῇ	συναρτήσει	ταῖς	συναρτήσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	συνάρτησῐν	τὰς	συναρτήσεις
κλητική ὦ!		συνάρτησῐ		συναρτήσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συναρτήσει
γεν-δοτ	τοῖν		συναρτησέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συνάρτησις < συναρτάω, συναρτη- + -σις. Μορφολογικά αναλύεται σε συν- + ἄρτησις.

Ουσιαστικό

συνάρτησις, -εως θηλυκό

1. σύνδεση, συνάρθρωση
2. λογική συνοχή όρων συλλογισμού

Πηγές

• συνάρτησις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.