Σεπόλια

Από Βικιλεξικό
Μετάβαση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση
Δείτε επίσης: Σεπόλλια

Νέα ελληνικά (el)[επεξεργασία]

↓ πτώσεις   πληθυντικός  
ονομαστική τα Σεπόλια
      γενική των Σεπολίων
    αιτιατική τα Σεπόλια
     κλητική Σεπόλια
Η κατάληξη του πληθυντικού -ια προφέρεται με συνίζηση.
Κατηγορία όπως «μίλι» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία [επεξεργασία]

Σεπόλια < Σωπόλια < εξωπόλια[1][2][3]

Προφορά[επεξεργασία]

ΔΦΑ : /seˈpo.ʎa/
τυπογραφικός συλλαβισμός: Σε‐πό‐λια
ομόηχο: Σεπόλλια

Κύριο όνομα[επεξεργασία]

Σεπόλια ουδέτερο, μόνο στον πληθυντικό

  • συνοικία της Αθήνας
    ※  Σὲ μιὰ τέτοια ἀπογευματινή μου περιπλάνηση, κατὰ τὰ Σεπόλια, μιὰ φορὰ κι’ ἕναν καιρό, βρέθηκα μπρὸς σ’ ἕνα πλιθόκτιστο σπιτάκι ξέχωρο κάπως ἀπὸ τὰ τριγύρω χαμώσπιτα, στὴν ἐξώπορτα τοῦ ὁποίου ἕνας μπαλωματῆς μπροστὰ στὸν πάγκο του καθισμένος, ἐπιδιώρθωνε ἕνα παποῦτσι. (Μιλτιάδης Μαλακάσης, Τριγύρω στους ανθόκηπους, στο περιοδικό Νέα Εστία τχ. 324 (15 Ιουνίου 1940), τόμ. 27, σελ. 726)
    ※  Τα κόκκινα, τα πράσινα, / τα μπλε σου τα βραχιόλια / τρέλαναν τα Πετράλωνα / και ‘καψαν τα Σεπόλια. (Οι θαλασσιές οι χάντρες, στίχοι: Κώστας Πρετεντέρης, μουσική: Μίμης Πλέσσας, 1962)

Συγγενικά[επεξεργασία]

Δείτε επίσης[επεξεργασία]

Μεταφράσεις[επεξεργασία]

Αναφορές[επεξεργασία]

  1. βλ. Κώστας Η. Μπίρης, Αι τοπωνυμίαι της πόλεως και των περιχώρων των Αθηνών (Αθήνα: Υπουργείο Πολιτισμού-Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων, 32006, ISBN 960-214445-9)
  2. Κωνσταντίνος Άμαντος, Γλωσσικά μελετήματα, (Εν Αθήναις: Τυπογραφείον Αδελφών Μυρτίδη, 1964), σελ. 438)
  3. Δημήτριος Καμπούρογλου, Τοπονυμικά παράδοξα, (Αθήναι: Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1920)