διόρυξις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	διόρυξῐς	αἱ	διορύξεις
γενική	τῆς	διορύξεως	τῶν	διορύξεων
δοτική	τῇ	διορύξει	ταῖς	διορύξεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	διόρυξῐν	τὰς	διορύξεις
κλητική ὦ!		διόρυξῐ		διορύξεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διορύξει
γεν-δοτ	τοῖν		διορυξέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διόρυξις < αρχαία ελληνική διορύσσω + < δι- + ὀρύσσω, ὀρυχ- + -σις > -ξις < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *h₃rewk- (σκάβω)

Ουσιαστικό

διόρυξις θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) διόρυξη

Πηγές

• διόρυξις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.