δυσαρέστησις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	δυσαρέστησῐς	αἱ	δυσαρεστήσεις
γενική	τῆς	δυσαρεστήσεως	τῶν	δυσαρεστήσεων
δοτική	τῇ	δυσαρεστήσει	ταῖς	δυσαρεστήσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	δυσαρέστησῐν	τὰς	δυσαρεστήσεις
κλητική ὦ!		δυσαρέστησῐ		δυσαρεστήσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		δυσαρεστήσει
γεν-δοτ	τοῖν		δυσαρεστησέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

δυσαρέστησις < δυσαρεστέω / δυσαρεστῶ, δυσαρσεστη- + -σις

Ουσιαστικό

δυσαρέστησις θηλυκό

1. δυσφορία, δεινοπάθεια
2. (ελληνιστική σημασία)
   1. δυσαρέστηση, δυσαρέσκεια
   2. (ιατρική) η δυσαρεστία

Πηγές

• δυσαρέστησις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
• ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία, .