τυγχάνω

Ελληνικά (el)

Ρήμα

τυγχάνω

• (καθαρεύουσα) τυχαίνω

Δείτε επίσης

• τυχών, τυχόν

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

τυγχάνω < από ρίζα τυχ

Ρήμα

1. πετυχαίνω κάποιον με βολή

   Εἰ μὲν γὰρ τοῦ παιδὸς τοῦ σοῦ τοῦδε ἑστεῶτος ἐν τοῖσι προθύροισι βαλὼν τύχοιμι μέσης τῆς καρδίης͵ Πέρσαι φανέονται λέγοντες οὐδέν (Ηρόδοτος, 3.35.4-6)

2. συναντώ κάποιον

   οἱ δὲ γεγαμηκότες ἀναβάντες ἐπὶ τοὺς ἵππους ἀπήλαυνον πρὸς τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας͵ ὅπως τούτων τύχοιεν (Ξενοφ. Συμπόσιον 9.7.3-4)

3. (με γενική) μου τυχαίνει κάτι, αποκτώ κάτι

   Οἱ δὲ στρατιῶται τοῖς βασιλικοῖς χρήμασιν ἐποφθαλμίσαντες͵ ὡς οὐχ ὅσων ἠξίουν ἔτυχον͵ ὠργίζοντο (Πλουτάρχου Αἰμίλιος καὶ Τιμολέων, 30.4.1-2)

4. πετυχαίνω το σκοπό μου
5. πετυχαίνω να πω το σωστό
6. τυχαίνει, συμβαίνει κατά τύχη
7. τυχαίνει να είμαι
8. (με κατηγορηματική μετοχή) τυχαίνει να

   οἱ δέ (ἔτυχον γὰρ ἐς Κύπρον στρατευόμενοι ναυσὶ διακοσίαις αὑτῶν τε καὶ τῶν ξυμμάχων) ἦλθον ἀπολιπόντες τὴν Κύπρον (Θουκυδίδης, 1.104.2.1-2)

Συγγενικές λέξεις

• τύχη

Κλίση

    Κλίση

Ενεργητικός Ενεστώτας προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ τυγχάνω τυγχάνω τυγχάνοιμι - σύ τυγχάνεις τυγχάνῃς τυγχάνοις τύγχανε οὖτος τυγχάνει τυγχάνῃ τυγχάνοι τυγχανέτω ἡμεῖς τυγχάνομεν τυγχάνωμεν τυγχάνοιμεν - ὑμεῖς τυγχάνετε τυγχάνητε τυγχάνοιτε τυγχάνετε οὗτοι τυγχάνουσι(ν) τυγχάνωσι(ν) τυγχάνοιεν τυγχανόντων / τυγχανέτωσαν ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή τυγχάνειν τυγχάνων τυγχάνουσα τυγχάνον Ενεργητικός Παρατατικός προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἐτύγχανον - - - σύ ἐτύγχανες - - - οὖτος ἐτύγχανε - - - ἡμεῖς ἐτυγχάνομεν - - - ὑμεῖς ἐτυγχάνετε - - - οὗτοι ἐτύγχανον - - - Μέσος Μέλλοντας προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ τεύξομαι - τευξοίμην - σύ τεύξῃ / τεύξει - τεύξοιο - οὖτος τεύξεται - τεύξοιτο - ἡμεῖς τευξόμεθα - τευξοίμεθα - ὑμεῖς τεύξεσθε - τεύξοισθε - οὗτοι τεύξονται - τεύξοιντο - ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή τεύξεσθαι τευξόμενος τευξομένη τευξόμενον Ενεργητικός Αόριστος β' προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἔτυχον τύχω τύχοιμι - σύ ἔτυχες τύχῃς τύχοις τύχε οὖτος ἔτυχε τύχῃ τύχοι τυχέτω ἡμεῖς ἐτύχομεν τύχωμεν τύχοιμεν - ὑμεῖς ἐτύχετε τύχητε τύχοιτε τύχετε οὗτοι ἔτυχον τύχωσι(ν) τύχοιεν τυχόντων / τυχέτωσαν ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή τυχεῖν τυχών τυχοῦσα τυχόν Ενεργητικός Παρακείμενος προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ τετύχηκα τετυχήκω / τετυχηκώς, τετυχηκυῖα, τετυχηκός ὦ τετυχήκοιμι / τετυχηκώς, τετυχηκυῖα, τετυχηκός εἴην - σύ τετύχηκας τετυχήκῃς / τετυχηκώς, τετυχηκυῖα, τετυχηκός ᾖς τετυχήκοις / τετυχηκώς, τετυχηκυῖα, τετυχηκός εἴης τετυχηκώς, τετυχηκυῖα, τετυχηκός ἴσθι οὗτος τετύχηκε τετυχήκῃ / τετυχηκώς, τετυχηκυῖα, τετυχηκός ᾖ τετυχήκοι / τετυχηκώς, τετυχηκυῖα, τετυχηκός εἴης τετυχηκώς, τετυχηκυῖα, τετυχηκός ἔστω ἡμεῖς τετυχήκαμεν τετυχήκωμεν / τετυχηκότες, τετυχηκυῖαι, τετυχηκότα ὦμεν τετυχήκοιμεν / τετυχηκότες, τετυχηκυῖαι, τετυχηκότα εἴημεν/εἶμεν - ὑμεῖς τετυχήκατε τετυχήκητε / τετυχηκότες, τετυχηκυῖαι, τετυχηκότα ἦτε τετυχήκοιτε / τετυχηκότες, τετυχηκυῖαι, τετυχηκότα εἴητε/εἶτε τετυχηκότες, τετυχηκυῖαι, τετυχηκότα ἔστε οὗτοι τετυχήκασι(ν) τετυχήκωσι(ν) / τετυχηκότες, τετυχηκυῖαι, τετυχηκότα ὦσι(ν) τετυχήκοιεν / τετυχηκότες, τετυχηκυῖαι, τετυχηκότα εἴησαν/εἶεν τετυχηκότες, τετυχηκυῖαι, τετυχηκότα ἔστων ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή τετυχηκέναι τετυχηκώς τετυχηκυῖα τετυχηκός Ενεργητικός Υπερσυντέλικος προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἐτετυχήκειν - - - σύ ἐτετυχήκεις - - - οὖτος ἐτετυχήκει - - - ἡμεῖς ἐτετυχήκεμεν - - - ὑμεῖς ἐτετυχήκετε - - - οὗτοι ἐτετυχήκεσαν - - -