ἀμάρευμα

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	ἀμάρευμᾰ	τὰ	ἀμαρεύμᾰτᾰ
γενική	τοῦ	ἀμαρεύμᾰτος	τῶν	ἀμαρευμᾰ́των
δοτική	τῷ	ἀμαρεύμᾰτῐ	τοῖς	ἀμαρεύμᾰσῐ(ν)
αιτιατική	τὸ	ἀμάρευμᾰ	τὰ	ἀμαρεύμᾰτᾰ
κλητική ὦ!		ἀμάρευμᾰ		ἀμαρεύμᾰτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀμαρεύμᾰτε
γεν-δοτ	τοῖν		ἀμαρευμᾰ́τοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'ὄνομα' όπως «ὄνομα» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀμάρευμα < ἀμαρεύω

Ουσιαστικό

ἀμάρευμα ουδέτερο

1. (ελληνιστική κοινή) ακάθαρτο νερό των οχετών, βόρβορος
2. (ελληνιστική κοινή) (μεταφορικά) αισχρολογίες, οχετός ύβρεων

   ※  4ος κε αιώνας Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Carmina quae spectant ad alios , 1.19, @catholiclibrary.org

   Ἀλλὰ τί μοι τὰ ἕκαστα διακριδὸν ἐξαγορεύειν, Γλώσσης ἐξ ἱερῆς ἀμαρεύματα τοῖα χέοντι; Ἓν δ' ἐνὶ πᾶσι μέγιστον· ἀτὰρ λόγον ἧλος ἐρείδοι.

Πηγές

• ἀμάρευμα - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.