κένωσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	κένωσῐς	αἱ	κενώσεις
γενική	τῆς	κενώσεως	τῶν	κενώσεων
δοτική	τῇ	κενώσει	ταῖς	κενώσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	κένωσῐν	τὰς	κενώσεις
κλητική ὦ!		κένωσῐ		κενώσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κενώσει
γεν-δοτ	τοῖν		κενωσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κένωσις < κενόω / κενῶ + -σις < κενός

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: κένωση

Ουσιαστικό

κένωσις, -εως θηλυκό

• άδειασμα, εκκένωση

Σύνθετα

• ἀποκένωσις
• διακένωσις
• ἐκκένωσις
• παρακένωσις
• ὑπερκένωσις

Πηγές

• κένωσις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• κένωσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.