πηδάλιον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	πηδάλιον	τὰ	πηδάλιᾰ
γενική	τοῦ	πηδαλίου	τῶν	πηδαλίων
δοτική	τῷ	πηδαλίῳ	τοῖς	πηδαλίοις
αιτιατική	τὸ	πηδάλιον	τὰ	πηδάλιᾰ
κλητική ὦ!		πηδάλιον		πηδάλιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πηδαλίω
γεν-δοτ	τοῖν		πηδαλίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πηδάλιον < πηδόν + -άλιον

Ουσιαστικό

πηδάλιον, -ου ουδέτερο

1. (ναυτικός όρος) πηδάλιο ή κουπί
2. (μεταφορικά) χαλινάρι

Συγγενικά

• (Χρειάζεται επεξεργασία)

Πηγές

• πηδάλιον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πηδάλιον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.