ὑψηλότης

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ὑψηλότης	αἱ	ὑψηλότητες
γενική	τῆς	ὑψηλότητος	τῶν	ὑψηλοτήτων
δοτική	τῇ	ὑψηλότητῐ	ταῖς	ὑψηλότησῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	ὑψηλότητᾰ	τὰς	ὑψηλότητᾰς
κλητική ὦ!		ὑψηλότης		ὑψηλότητες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὑψηλότητε
γεν-δοτ	τοῖν		ὑψηλοτήτοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'τάπης' όπως «τάπης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὑψηλότης (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική ὑψηλό(ς) + -της

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ καθαρεύουσα: Ὑψηλότης ⇘ νέα ελληνικά: Υψηλότης με διαφορετική σημασία

Ουσιαστικό

ὑψηλότης θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) η μεγαλοπρέπεια

Πηγές

• ὑψηλότης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.