γῆρυς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	γῆρυς	αἱ	γῆρυες
γενική	τῆς	γῆρυος	τῶν	γηρύων
δοτική	τῇ	γῆρυῐ̈	ταῖς	γῆρυσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	γῆρυν	τὰς	γῆρυς
κλητική ὦ!		γῆρυ		γῆρυες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		γῆρυε
γεν-δοτ	τοῖν		γηρύοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'βότρυς' όπως «βότρυς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

γῆρυς < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *ǵeh₂r-

Ουσιαστικό

γῆρυς, -υος θηλυκό

1. φωνή, ομιλία

   ※  8ος αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 4 (Δ. Ὁρκίων σύγχυσις. Ἀγαμέμνονος ἐπιπώλησις.), στίχ. 437 (436-438)

   ὣς Τρώων ἀλαλητὸς ἀνὰ στρατὸν εὐρὺν ὀρώρει· | οὐ γὰρ πάντων ἦεν ὁμὸς θρόος οὐδ᾽ ἴα γῆρυς, | ἀλλὰ γλῶσσ᾽ ἐμέμικτο, πολύκλητοι δ᾽ ἔσαν ἄνδρες.

   ομοίως στον πλατύν στρατόν αλάλαζαν οι Τρώες, | ότι δεν ήτο εις όλους μια λαλιά και γλώσσα μία, | αλλά μικτή, κι ήσαν λαοί που πολλαχόθεν ήλθαν.

   Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

   ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Ἠλέκτρα, στίχ. 754

   μακρὰν γὰρ ἕρπει γῆρυς, ἐμφανής γε μήν.

   Σέρνεται απόμακρη φωνή, ξεκάθαρη όμως.

   Μετάφραση (1988): Τάσος Ρούσσος, Αθήνα: Ακαδημία Αθηνών @greek‑language.gr

2. (μεταφορικά) φωνή που εκφράζει πάθος

Άλλες μορφές

• δωρικός τύπος : γᾶρυς

Παράγωγα

• γαρύω
• γηρύω

Πηγές

• γῆρυς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• γῆρυς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.