διομολόγησις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	διομολόγησῐς	αἱ	διομολογήσεις
γενική	τῆς	διομολογήσεως	τῶν	διομολογήσεων
δοτική	τῇ	διομολογήσει	ταῖς	διομολογήσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	διομολόγησῐν	τὰς	διομολογήσεις
κλητική ὦ!		διομολόγησῐ		διομολογήσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διομολογήσει
γεν-δοτ	τοῖν		διομολογησέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διομολόγησις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική διομολογέω / διομολογῶ < δι- (δια-) + ὁμολογέω), διομολογη- + -σις

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: διομολόγηση

Ουσιαστικό

διομολόγησις, -εως θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) η σύμβαση, η συμφωνία

  άλλες μορφές: διομολογία

Πηγές

• διομολόγησις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• διομολόγησις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.