κρεόπωλις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός ως μονογενές, μονοκατάληκτο επίθετο
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	κρεόπωλις	αἱ	κρεοπώλιδες
γενική	τῆς	κρεοπώλιδος	τῶν	κρεοπωλίδων
δοτική	τῇ	κρεοπώλιδῐ	ταῖς	κρεοπώλισῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	κρεόπωλιν	τὰς	κρεοπώλιδᾰς
κλητική ὦ!		κρεόπωλι		κρεοπώλιδες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κρεοπώλιδε
γεν-δοτ	τοῖν		κρεοπωλίδοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'ἔρις' όπως «ἔρις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κρεόπωλις < άλλο θηλυκό του επιθέτου κρεοπωλ(ικός) + -ις. Μορφολογικά αναλύεται σε αρχαία ελληνική κρεό- + -πωλις

Ουσιαστικό

κρεόπωλις, -ιδος θηλυκό (ελληνιστική κοινή) ως θηλυκό επίθετο στον Ησύχιο

• (για χώρο, όπως η αγορά) άλλη μορφή για το κρεοπωλική: που έχει κρεοπωλεία

  ⌘ Ἡσύχιος (5ος αιώνας κε), Γλῶσσαι, Κ

  <καπήλα> ἡ κρεόπωλις ἀγορὰ παρὰ Ταραντίνοις

Πηγές

• s.v. κρεοπώλης σελ.775, Τόμος B - Liddell, Henry George. Scott, Robert, Αν. Κωνσταντινίδης (εκδ.) Μέγα λεξικόν της ελληνικής γλώσσης. Μετάφραση: Ξενοφών Π. Μόσχος. Επιμέλεια: Μιχαήλ Κωνσταντινίδης. Τυπογραφικά Καταστήματα Ανέστη Κωνσταντινίδη (1901-1906). Ανατύπωση: Ι. Σιδέρης, χ.χ. Τόμοι 4. - online στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Τμήμα Μαθηματικών
• s.v. κρεοπωλικός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.