σπάρτον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	σπάρτον	τὰ	σπάρτᾰ
γενική	τοῦ	σπάρτου	τῶν	σπάρτων
δοτική	τῷ	σπάρτῳ	τοῖς	σπάρτοις
αιτιατική	τὸ	σπάρτον	τὰ	σπάρτᾰ
κλητική ὦ!		σπάρτον		σπάρτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		σπάρτω
γεν-δοτ	τοῖν		σπάρτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'τέκνον' όπως «τέκνον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σπάρτον < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *sper-to < *sper- (στρέφω, συστρέφω)

Ουσιαστικό

σπάρτον ουδέτερο

• σχοινί (φτιαγμένο από το φυτό βούρλο, είδος καλαμόχορτου)

Πηγές

• σπάρτον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• σπάρτον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.