συντέλεσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	συντέλεσῐς	αἱ	συντελέσεις
γενική	τῆς	συντελέσεως	τῶν	συντελέσεων
δοτική	τῇ	συντελέσει	ταῖς	συντελέσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	συντέλεσῐν	τὰς	συντελέσεις
κλητική ὦ!		συντέλεσῐ		συντελέσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συντελέσει
γεν-δοτ	τοῖν		συντελεσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συντέλεσις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική συντελέ(ω) / συντελῶ + -σις. Μορφολογικά αναλύεται σε συν- + τέλεσις.

Ουσιαστικό

συντέλεσις, -εως θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

• πραγματοποίηση, επίτευγμα, συντέλεση, το να έχω φέρει εις πέρας

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις συτελῶ, σύν και τέλος

Πηγές

• συντέλεσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.