Δρυμιεύς

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	Δρυμιεύς	οἱ	Δρυμιεῖς - Δρυμιῆς*
γενική	τοῦ	Δρυμιέως & Δρυμιῶς	τῶν	Δρυμιέων & Δρυμιῶν
δοτική	τῷ	Δρυμιεῖ	τοῖς	Δρυμιεῦσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	Δρυμιέᾱ & Δρυμιᾶ	τοὺς	Δρυμιέᾱς & Δρυμιᾶς
κλητική ὦ!		Δρυμιεῦ		Δρυμιεῖς - Δρυμιῆς*
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		Δρυμιῆ1 ή Δρυμιεῖ2
γεν-δοτ	τοῖν		Δρυμιέοιν
Κλίνεται όπως το βασιλεύς με επιπλέον συνηρημένους τύπους. * αττικός τύπος 1 όπως στη Γραμματική του Smyth 2 όπως στη Γραμματική Γυμνασίου-Λυκείου Οικονόμου.
3η κλίση, ομάδα 'βασιλεύς', Κατηγορία 'ἁλιεύς' όπως «ἁλιεύς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

Δρυμιεύς < Δρυμί(α) + -εύς

Ουσιαστικό

Δρυμιεύς αρσενικό

• (ελληνιστική κοινή) (πατριδωνυμικό) ο κάτοικος της πόλης Δρυμία (Δρυμαία)

Άλλες μορφές

• Δρυμαῖος

Πηγές

• Δρυμιεύς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.