μανιάκης

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	μανιάκης	οἱ	μανιάκαι
γενική	τοῦ	μανιάκου	τῶν	μανιακῶν
δοτική	τῷ	μανιάκῃ	τοῖς	μανιάκαις
αιτιατική	τὸν	μανιάκην	τοὺς	μανιάκᾱς
κλητική ὦ!		μανιάκη		μανιάκαι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μανιάκᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		μανιάκαιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
1η κλίση, ομάδα 'Ἀτρείδης', Κατηγορία 'Κρονίδης' όπως «Κρονίδης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μανιάκης (ελληνιστική κοινή) < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

μανιάκης, -ου αρσενικό (ελληνιστική κοινή)

• (κόσμημα) χρυσό περιδέραιο και περιβραχιόνιο που φορούσαν οι Πέρσες και οι Γαλάτες

  ※  3ος/2ος↑ αιώνας ⌘ Παλαιὰ Διαθήκη κατά την μετάφραση των Εβδομήκοντα , Δανιηλ (Ο'), 5.29

  τότε Βαλτασαρ ὁ βασιλεὺς ἐνέδυσε τὸν Δανιηλ πορφύραν καὶ μανιάκην χρυσοῦν περιέθηκεν αὐτῷ καὶ ἔδωκεν ἐξουσίαν αὐτῷ τοῦ τρίτου μέρους τῆς βασιλείας αὐτοῦ.

  ※  2ος↑ αιώνας ⌘ Πολύβιος, Ἱστορίαι, 2.29.8, @scaife.perseus

  πάντες δʼ οἱ τὰς πρώτας κατέχοντες σπείρας χρυσοῖς μανιάκαις καὶ περιχείροις ἦσαν κατακεκοσμημένοι.

  ※  1ος/2ος↓ αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Ἠθικά Πολιτικὰ παραγγέλματα, Section 13, 808f-809a, @scaife.perseus

  εἰσὶ δὲ καὶ πρὸς χρηματισμὸν οὐκ ἀγεννεῖς ἐν πολιτείᾳ τοῖς δεομένοις τῶν φίλων αἱ συλλήψεις οἷον ὁ Θεμιστοκλῆς, μετὰ τὴν μάχην ἰδὼν νεκρὸν στρεπτὰ χρυσᾶ καὶ μανιάκην περικείμενον αὐτὸς μὲν παρῆλθεν, ἐπιστραφεὶς δὲ πρὸς τὸν φίλον ἀνελοῦ ταῦτʼ εἶπεν· οὐ γὰρ καὶ σὺ Θεμιστοκλῆς γέγονας.

Άλλες μορφές

• μανιάκη (θηλυκό)

Παράγωγα

• μανιάκιον

Πηγές

• μανιάκης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• μανιάκης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.