πεντηκοντοῦτις

Νέα ελληνικά (el)

Ετυμολογία

πεντηκοντοῦτις < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική πεντηκοντοῦτις

Ουσιαστικό

πεντηκοντοῦτις θηλυκό

• (καθαρεύουσα) πενηντάχρονη

  ※  Θὰ ἐπροτιμοῦσε νὰ ἐγίνετο καλόγρια. Ἀλλὰ τώρα εἶχε κόρας ἐν ὥρᾳ γάμου καὶ υἱοὺς καὶ ἦτο σχεδὸν πεντηκοντοῦτις. (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Αμαρτίας φάντασμα)

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	πεντηκοντουτιδ-
ονομαστική	ἡ	πεντηκοντοῦτις	αἱ	πεντηκοντούτιδες
γενική	τῆς	πεντηκοντούτιδος	τῶν	πεντηκοντουτίδων
δοτική	τῇ	πεντηκοντούτιδῐ	ταῖς	πεντηκοντούτισῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	πεντηκοντοῦτιν	τὰς	πεντηκοντούτιδᾰς
κλητική ὦ!		πεντηκοντοῦτι		πεντηκοντούτιδες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πεντηκοντούτιδε
γεν-δοτ	τοῖν		πεντηκοντουτίδοιν
Ονομαστική, αιτιατική και κλητική πληθυντικού: δείτε και πεντηκοντούτεις στο επίθετο πεντηκοντούτης.
3η κλίση, Κατηγορία 'ἔρις' όπως «ἔρις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πεντηκοντοῦτις < θηλυκό του πεντηκοντούτης (επίθετο), συνηρημένος τύπος του άχρηστου *πεντηκοντοέτης < πεντηκονταέτης < πεντήκοντα + -έτης ἔτος

Ουσιαστικό

πεντηκοντοῦτις θηλυκό

• πενηντάχρονη

  ※ 5ος αιώνας πκε ⌘ Θουκυδίδης, Ἱστορίαι, ε 32

  ὅμως δὲ ἐλθόντες ἐς τοὺς Βοιωτοὺς ἐδέοντο σφῶν τε καὶ Ἀργείων γίγνεσθαι ξυμμάχους καὶ τἆλλα κοινῇ πράσσειν: τάς τε δεχημέρους ἐπισπονδάς, αἳ ἦσαν Ἀθηναίοις καὶ Βοιωτοῖς πρὸς ἀλλήλους οὐ πολλῷ ὕστερον γενόμεναι [τούτων] τῶν πεντηκοντουτίδων σπονδῶν, ἐκέλευον οἱ Κορίνθιοι τοὺς Βοιωτοὺς ἀκολουθήσαντας Ἀθήναζε καὶ σφίσι ποιῆσαι, [ὥσπερ Βοιωτοὶ εἶχον,] μὴ δεχομένων δὲ Ἀθηναίων ἀπειπεῖν τὴν ἐκεχειρίαν καὶ τὸ λοιπὸν μὴ σπένδεσθαι ἄνευ αὐτῶν.