Ἀλαλκομενιεύς

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	Ἀλαλκομενιεύς	οἱ	Ἀλαλκομενιεῖς
γενική	τοῦ	Ἀλαλκομενιέως	τῶν	Ἀλαλκομενιέων
δοτική	τῷ	Ἀλαλκομενιεῖ	τοῖς	Ἀλαλκομενιεῦσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	Ἀλαλκομενιέᾱ	τοὺς	Ἀλαλκομενιέᾱς
κλητική ὦ!		Ἀλαλκομενιεῦ		Ἀλαλκομενιεῖς
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		Ἀλαλκομενιεῖ
γεν-δοτ	τοῖν		Ἀλαλκομενιέοιν
Δεν καταγράφονται καταλήξεις πληθυντικού σε -ῆς.
3η κλίση, ομάδα 'βασιλεύς', Κατηγορία 'Ἀντιοχεύς' όπως «Ἀντιοχεύς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

Ἀλαλκομενιεύς < Ἀλαλκομεναί

Ουσιαστικό

Ἀλαλκομενιεύς αρσενικό

• (πατριδωνυμικό) ο [[κάτοικος της πόλης των Αλαλκομενών

Πηγές

• Ἀλαλκομενιεύς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.