ἔναυσμα

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	ἔναυσμᾰ	τὰ	ἐναύσμᾰτᾰ
γενική	τοῦ	ἐναύσμᾰτος	τῶν	ἐναυσμᾰ́των
δοτική	τῷ	ἐναύσμᾰτῐ	τοῖς	ἐναύσμᾰσῐ(ν)
αιτιατική	τὸ	ἔναυσμᾰ	τὰ	ἐναύσμᾰτᾰ
κλητική ὦ!		ἔναυσμᾰ		ἐναύσμᾰτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐναύσμᾰτε
γεν-δοτ	τοῖν		ἐναυσμᾰ́τοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'ὄνομα' όπως «ὄνομα» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἔναυσμα < ἐναύω

Ουσιαστικό

ἔναυσμα, -ατος ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

1. σπίθα, υπόλειμμα, απομεινάρι φωτιάς
2. (μεταφορικά) ό,τι διεγείρει, ό,τι χρησιμεύει για εξέγερση, κίνητρο, ερέθισμα

   ※  2ος/3ος κε αιώνας ⌘ Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, Paedagogus, Παιδαγωγός, 2.1.7, @scaife.perseus

   αἱ δὲ εὐφροσύναι αὗται ἔναυσμά τι ἀγάπης ἔχουσιν ἐκ τῆς πανδήμου τροφῆς συνεθιζόμενον εἰς ἀίδιον τροφήν.

3. (μεταφορικά) ό,τι δίνει ζωή στα ζώα
4. (μεταφορικά) σπινθήρας, σπίθα, λάμψη

   ※  2ος πκε αιώνας ⌘ Πολύβιος, Ἱστορίαι, 9.28.8 @scaife.perseus

   οὗτος πάλιν ὑπολαβὼν βραχύ τι τῆς Ἑλλάδος ἔναυσμα καταλείπεσθαι περὶ τὴν Θηβαίων πόλιν, τίνα τρόπον αὐτὴν διέφθειρε, πάντας ὑμᾶς οἴομαι κατανοεῖν.

   ※  1ος κε αιώνας Φίλων ο Ιουδαίος, De Praemiis Et Poenis Et De Exsecrationibus, 171, p. 437 M @scaife.perseus

   ἀλλ’ εἰς εὐπατρίδας ἔχοντας ἐναύσματα τῆς εὐγενείας, ἀφ’ ὧν ἀναρριπισθέντων ἐξέλαμψεν ἡ πρὸ μικροῦ σβεσθεῖσα εὔκλεια.

   ※  1ος/2ος κε αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι Τίτος, 11.4 @scaife.perseus

   ἀλλόφυλοι δὲ ἄνδρες, ἐναύσματα μικρὰ καὶ γλίσχρα κοινωνήματα παλαιοῦ γένους ἔχειν δοκοῦντες, ἀφʼ ὧν καὶ λόγῳ τι καὶ γνώμῃ τῶν χρησίμων ὑπάρξαι τῇ Ἑλλάδι θαυμαστὸν ἦν,

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη ἐναύω

Πηγές

• ἔναυσμα - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἔναυσμα - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.