θίς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	θῑν-
ονομαστική	ἡ	θίς	αἱ	θῖνες
γενική	τῆς	θινός	τῶν	θινῶν
δοτική	τῇ	θινῐ́	ταῖς	θισῐ́(ν)
αιτιατική	τὴν	θῖνᾰ	τὰς	θῖνᾰς
κλητική ὦ!		θίς		θῖνες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		θῖνε
γεν-δοτ	τοῖν		θινοῖν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι μακρό.
3η κλίση, Κατηγορία 'ῥίς' όπως «ῥίς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

θίς < (ίσως) προελληνική

Ουσιαστικό

θίς αρσενικό ή θηλυκό

1. σωρός
2. σωρός άμμου, αμμώδης ακτή

   παρὰ θῖν’ ἁλὸς ἀτρυγέτοιο ※ 8ος αιώνας πκε ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 1 (Α. Λοιμός. Μῆνις.), στίχ. 327

Δείτε επίσης

• παρά θίν' αλός - παρὰ θῖν’ ἁλός

Πηγές

• θίς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• θίς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.