κύρμα

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	κύρμᾰ	τὰ	κύρμᾰτᾰ
γενική	τοῦ	κύρμᾰτος	τῶν	κυρμᾰ́των
δοτική	τῷ	κύρμᾰτῐ	τοῖς	κύρμᾰσῐ(ν)
αιτιατική	τὸ	κύρμᾰ	τὰ	κύρμᾰτᾰ
κλητική ὦ!		κύρμᾰ		κύρμᾰτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κύρμᾰτε
γεν-δοτ	τοῖν		κυρμᾰ́τοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'κτῆμα' όπως «κτῆμα» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κύρμα < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

κύρμα, -ατος ουδέτερο

1. θήραμα, λεία, λάφυρο

   ※  8ος αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 17 (Ρ. Μενελάου ἀριστεία.), στίχ. 272 (272-273)

   μίσησεν δ᾽ ἄρα μιν δηΐων κυσὶ κύρμα γενέσθαι | Τρῳῇσιν· τῶ καί οἱ ἀμυνέμεν ὦρσεν ἑταίρους.

   και μισητό τού εφάνη να γίνει εκείνος άρπαγμα των σκύλων | της Τρωάδος, και τους συντρόφους κίνησε γι᾽ αυτόν να πολεμήσουν.

   Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

   ※  8ος αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 15 (ο. Τηλεμάχου ἐπάνοδος.), στίχ. 480 (480-481)

   καὶ τὴν μὲν φώκῃσι καὶ ἰχθύσι κύρμα γενέσθαι | ἔκβαλον· αὐτὰρ ἐγὼ λιπόμην ἀκαχήμενος ἦτορ·

   Την πέταξαν τότε στη θάλασσα, λεία στις φώκιες και στα ψάρια — |κι έμεινα μοναχός εγώ, με την καρδιά βαριά.

   Μετάφραση σε πεζό (2006): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, @greek‑language.gr

2. (για πρόσωπα) που παίρνει λάφυρα, απατεώνας

Πηγές

• κύρμα - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• κύρμα - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.