πολλαπλάσιον

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	πολλαπλάσιον	τὰ	πολλαπλάσιᾰ
γενική	τοῦ	πολλαπλασίου	τῶν	πολλαπλασίων
δοτική	τῷ	πολλαπλασίῳ	τοῖς	πολλαπλασίοις
αιτιατική	τὸ	πολλαπλάσιον	τὰ	πολλαπλάσιᾰ
κλητική ὦ!		πολλαπλάσιον		πολλαπλάσιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πολλαπλασίω
γεν-δοτ	τοῖν		πολλαπλασίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πολλαπλάσιον (ελληνιστική κοινή) < ουσιαστικοποιημένο ουδέτερο του επιθέτου πολλαπλάσιος (αρχαία ελληνική )

Ουσιαστικό

πολλαπλάσιον, -ου ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

• (μαθηματικά) το πολλαπλάσιο (στον Ευκλείδη)

Κλιτικός τύπος επιθέτου

πολλαπλάσιον

1. αιτιατική ενικού, αρσενικού γένους του πολλαπλάσιος
2. ονομαστική, αιτιατική και κλητική ενικού, ουδέτερου γένους του πολλαπλάσιος

Πηγές

• πολλαπλάσιος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πολλαπλάσιος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.