πόπανον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	πόπανον	τὰ	πόπανᾰ
γενική	τοῦ	ποπάνου	τῶν	ποπάνων
δοτική	τῷ	ποπάνῳ	τοῖς	ποπάνοις
αιτιατική	τὸ	πόπανον	τὰ	πόπανᾰ
κλητική ὦ!		πόπανον		πόπανᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ποπάνω
γεν-δοτ	τοῖν		ποπάνοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πόπανον < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

πόπανον, -ου ουδέτερο

• στρογγυλό γλύκισμα που προσφερόταν στους θεούς κατά την τέλεση θυσιών

  ※  5ος/4ος↑ αιώνας ⌘ Ἀριστοφάνης, Ἐκκλησιάζουσαι, στίχ. 843 (841-843)

  κρατῆρας ἐγκιρνᾶσιν, αἱ μυροπώλιδες | ἑστᾶσ᾽ ἐφεξῆς· τὰ τεμάχη ῥιπίζεται, | λαγῷ᾽ ἀναπηγνύασι, πόπανα πέττεται,

  Τα κροντήρια γεμάτα· τα κορίτσια | με τ᾽ αρώματ᾽ αραδιασμένα στέκουν. Φέτες ψάρια στη θράκα σιγοψένονται, | λαγοί στη σούβλα και στο φούρνο πίτες.

  Μετάφραση (1970): Κώστας Βάρναλης, Αθήνα: Κέδρος @greek‑language.gr

  ※  5ος/4ος↑ αιώνας ⌘ Ἀριστοφάνης, Πλοῦτος, στίχ. 680 (678-681)

  μετὰ τοῦτο δὲ | περιῆλθε τοὺς βωμοὺς ἅπαντας ἐν κύκλῳ, | εἴ που πόπανον εἴη τι καταλελειμμένον· | ἔπειτα ταῦθ᾽ ἥγιζεν εἰς σάκταν τινά.

  και κατόπι | να φέρνει βόλτα γύρω τους βωμούς, | μήπως είχεν απομείνει μελόπιτα καμιά, | και τ᾽ άγιαζε όλα χώνοντάς τα βαθιά σ᾽ ένα σακούλι.

  Μετάφραση (1956): Κώστας Βάρναλης, Αθήνα: Ι. Ν. Ζαχαρόπουλος @greek‑language.gr

Συνώνυμα

• ποπάς

Συγγενικά

• ποπάνευμα
• ποπανοποιέω
• ποπανοποιός
• ποπανώδης
• → και δείτε τις λέξεις πέσσω, πέττω και πέπτω

Πηγές

• πόπανον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πόπανον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.