συνοικέσιον

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	συνοικέσιον	τὰ	συνοικέσιᾰ
γενική	τοῦ	συνοικεσίου	τῶν	συνοικεσίων
δοτική	τῷ	συνοικεσίῳ	τοῖς	συνοικεσίοις
αιτιατική	τὸ	συνοικέσιον	τὰ	συνοικέσιᾰ
κλητική ὦ!		συνοικέσιον		συνοικέσιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συνοικεσίω
γεν-δοτ	τοῖν		συνοικεσίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συνοικέσιον (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική συνοικ(έω) + -έσ-ιον, τύπος του επιθήματος -ήσιον, ουδέτερου του -ήσιος

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: συνοικέσιο

Ουσιαστικό

συνοικέσιον, -ου ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

• γαμήλια συνοίκηση, συγκατοίκηση ιδίως σε γάμο

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις συνοικέω, σύν και οἶκος

Πηγές

• συνοικέσιον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.