ἁπλοῦς

Αρχαία ελληνικά (grc)

Επίθετο

ἁπλοῦς, -ῆ, -οῦν

• συνηρημένη μορφή του ἁπλόος

Κλίση

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	ἁπλοο-
ονομαστική	ὁ	ἁπλόος   > ἁπλοῦς	ἡ	ἁπλέᾱ   > ἁπλῆ	τὸ	ἁπλόον   > ἁπλοῦν
γενική	τοῦ	ἁπλόου   > ἁπλοῦ	τῆς	ἁπλέᾱς > ἁπλῆς	τοῦ	ἁπλόου   > ἁπλοῦ
δοτική	τῷ	ἁπλόῳ    > ἁπλῷ	τῇ	ἁπλέᾳ   > ἁπλῇ	τῷ	ἁπλόῳ    > ἁπλῷ
αιτιατική	τὸν	ἁπλόον   > ἁπλοῦν	τὴν	ἁπλέᾱν > ἁπλῆν	τὸ	ἁπλόον   > ἁπλοῦν
κλητική ὦ!		ἁπλόε   > ἁπλοῦς		ἁπλέᾱ   > ἁπλῆ		ἁπλόον   > ἁπλοῦν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	ἁπλόοι   > ἁπλοῖ	αἱ	ἁπλέαι   > ἁπλαῖ	τὰ	ἁπλόᾰ   > ἁπλᾶ
γενική	τῶν	ἁπλόων > ἁπλῶν	τῶν	ἁπλέων > ἁπλῶν	τῶν	ἁπλόων > ἁπλῶν
δοτική	τοῖς	ἁπλόοις > ἁπλοῖς	ταῖς	ἁπλέαις > ἁπλαῖς	τοῖς	ἁπλόοις > ἁπλοῖς
αιτιατική	τοὺς	ἁπλόους > ἁπλοῦς	τὰς	ἁπλέᾱς > ἁπλᾶς	τὰ	ἁπλόᾰ   > ἁπλᾶ
κλητική ὦ!		ἁπλόοι   > ἁπλοῖ		ἁπλέαι   > ἁπλαῖ		ἁπλόᾰ   > ἁπλᾶ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἁπλόω   > ἁπλώ	τὼ	ἁπλέᾱ   > ἁπλᾶ	τὼ	ἁπλόω   > ἁπλώ
γεν-δοτ	τοῖν	ἁπλόοιν > ἁπλοῖν	τοῖν	ἁπλέαιν > ἁπλαῖν	τοῖν	ἁπλόοιν > ἁπλοῖν
Οι κλητικές πτώσεις, σπάνιες. Το συνηρημένο σε -πλοῦς κλίνεται κατά το χρυσοῦς. Οι συνηρημένες κλητικές πτώσεις, ίδιες με τις ονομαστικές.
2η&1η κλίση, ομάδα 'ἁπλόος ἁπλοῦς', Κατηγορία 'ἁπλοῦς' όπως «ἁπλοῦς» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Πηγές

• «ἁπλόος» - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• «ἁπλόος» - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.