ὄρρος

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ὄρρος	οἱ	ὄρροι
γενική	τοῦ	ὄρρου	τῶν	ὄρρων
δοτική	τῷ	ὄρρῳ	τοῖς	ὄρροις
αιτιατική	τὸν	ὄρρον	τοὺς	ὄρρους
κλητική ὦ!		ὄρρε		ὄρροι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὄρρω
γεν-δοτ	τοῖν		ὄρροιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δρόμος' όπως «δρόμος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὄρρος < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

ὄρρος, -ου αρσενικό

1. (ανατομία) το άκρο του ιερού οστού

   ※  2/3ος↓ αιώνας ⌘ Ἀθήναιος ὁ Nαυκρατίτης, Δειπνοσοφισταί, 13, 19 565f, @scaife.perseus, @el.wikisource

   οὐ δεῖ οὖν οὕτως ἐσταλμένους περὶ ἀργύριον ἐπτοῆσθαι καὶ ἐρωμένους περιάγεσθαι ξυρουμένους τὴν ὑπήνην καὶ τὸν ὄρρον τοὺς ἀκολουθοῦντας
   ἐν τῷ Λυκείῳ μετὰ σοφιστῶν, νὴ Δία,
   λεπτῶν, ἀσίτων, σκυτίνων,
   ὁ κατὰ τὸν Ἀντιφάνην.

2. (γενικότερα) (ανατομία) γλουτός, οπίσθια

   ※  5ος/4ος↑ αιώνας ⌘ Ἀριστοφάνης, Λυσιαστράτη, στίχ. 964 (962-966)

   ποῖος γὰρ ‹ἔτ᾽› ἂν νέφρος ἀντίσχοι, | ποία ψυχή, ποῖοι δ᾽ ὄρχεις, | ποία δ᾽ ὀσφύς, ποῖος δ᾽ ὄρρος | κατατεινόμενος | καὶ μὴ βινῶν τοὺς ὄρθρους;

   Ποιά νεφρά, ποιά ψυχούλα, | ποιά σακούλια, ποιά μέση | και ποιός κώλος θ᾽ αντέχανε! | Σε φούντωσαν και τώρα τον αγέρα καβάλα.

   Μετάφραση (1965): Κώστας Βάρναλης, Αθήνα: Κέδρος @greek‑language.gr

   ※  5ος/4ος↑ αιώνας ⌘ Ἀριστοφάνης, Εἰρήνη, στίχ. 1239 (1238-1239)

   ἀλλ᾽, ὦγαθέ, | θλίβει τὸν ὄρρον. ἀπόφερ᾽, οὐκ ὠνήσομαι.

   Μπα, δεν μου κάνει· | πονεί το κωλονούρι· πάρ᾽ τον πίσω.

   Μετάφραση (1967): Θρασύβουλος Σταύρου, Αθήνα: Τυποβιβλιοτεχνική @greek‑language.gr

Σύνθετα

• ἄψορρος
• ὀρροπύγιον

Παράγωγα

• ὀρρώδης

Πηγές

• ὄρρος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὄρρος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.