Ῥοῦφος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	Ῥοῦφος	οἱ	Ῥοῦφοι
γενική	τοῦ	Ῥούφου	τῶν	Ῥούφων
δοτική	τῷ	Ῥούφῳ	τοῖς	Ῥούφοις
αιτιατική	τὸν	Ῥοῦφον	τοὺς	Ῥούφους
κλητική ὦ!		Ῥοῦφε		Ῥοῦφοι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		Ῥούφω
γεν-δοτ	τοῖν		Ῥούφοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δρόμος' όπως «κῆπος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

Ῥοῦφος < λατινική Rūfus

Προφορά

ΔΦΑ : /ɾúː.fos/ (5^ος π.Χ. αιώνας Αττική)

ΔΦΑ : /ˈɾu.fos/ (4^ος μ.Χ. αιώνας Κοινή)

τυπογραφικός συλλαβισμός : Ῥοῦ‐φος

Κύριο όνομα

Ῥοῦφος, -ου αρσενικό

• (ελληνιστική κοινή) ανδρικό όνομα

Πηγές

• Ῥοῦφος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.