γείτων

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	γειτων-, γειτον-
ονομαστική	ὁ/ἡ	γείτων	οἱ/αἱ	γείτονες
γενική	τοῦ/τῆς	γείτονος	τῶν	γειτόνων
δοτική	τῷ/τῇ	γείτονῐ	τοῖς/ταῖς	γείτοσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν/τὴν	γείτονᾰ	τοὺς/τὰς	γείτονᾰς
κλητική ὦ!		γεῖτον		γείτονες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		γείτονε
γεν-δοτ	τοῖν		γειτόνοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'γείτων' όπως «γείτων» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

γείτων ήδη ομηρικό < άγνωστης ετυμολογίας

Ουσιαστικό

γείτων, -ονος αρσενικό ή θηλυκό

1. γείτονας

   ※  8ος↑ αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 4 (δ. Τὰ ἐν Λακεδαίμονι.), στίχ. 15

   ὣς οἱ μὲν δαίνυντο καθ' ὑψερεφὲς μέγα δῶμα | γείτονες ἠδὲ ἔται Μενελάου κυδαλίμοιο, | τερπόμενοι·

   Ἔτσι μὲς στὸ πεντάψηλο ξεφάντωναν παλάτι | ὅλ' οἱ γειτόνοι κι οἱ δικοὶ τοῦ δοξαστοῦ Μενέλαου, | καὶ γλέντιζαν

   Μετάφραση (1900): Αργύρης Εφταλιώτης δ 10

   ※  πῆμα κακὸς γείτων, ὅσσον τ᾽ ἀγαθὸς μέγ᾽ ὄνειαρ· (Ησίοδος, Έργα και ημέραι, 346)

   Τόση ο κακός ο γείτονας πληγή, όση ο καλός βοήθεια μεγάλη. (μετάφραση Σταύρος Γκιργκένης, 2001)

2. γειτονικός

Συγγενικές λέξεις

θέμα γειτον- ἀστυγειτονέομαι ἀστυγειτονικός γειτνιάω γειτνιάζω γειτνίασις γειτονεία γειτονεύω (με δοτική) γειτονέω γειτόνημα γειτονία γειτονιάω

και σύνθετα γειτων- ἀγείτων ἀγρογείτων ἀγχιγείτων ἁλιγείτων ἀστρογείτων ἀστυγείτων κακογείτων καπηλογείτων ποταμογείτων συγγείτων φιλογείτων φυκογείτων

Πηγές

• γείτων - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• γείτων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.