καινουργής

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	καινουργής	τὸ	καινουργές
γενική	τοῦ/τῆς	καινουργοῦς	τοῦ	καινουργοῦς
δοτική	τῷ/τῇ	καινουργεῖ	τῷ	καινουργεῖ
αιτιατική	τὸν/τὴν	καινουργῆ	τὸ	καινουργές
κλητική ὦ!		καινουργές		καινουργές
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	καινουργεῖς	τὰ	καινουργῆ
γενική	τῶν	καινουργῶν	τῶν	καινουργῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	καινουργέσῐ(ν)	τοῖς	καινουργέσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	καινουργεῖς	τὰ	καινουργῆ
κλητική ὦ!		καινουργεῖς		καινουργῆ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	καινουργεῖ	τὼ	καινουργεῖ
γεν-δοτ	τοῖν	καινουργοῖν	τοῖν	καινουργοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'συνεχής' όπως «συνεχής» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

καινουργής (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική καινουργ(έω) + -ής

Επίθετο

καινουργής, -ής, -ές

• (ελληνιστική κοινή) καινούργιος

Πηγές

• καινουργής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.