κῶλον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	κῶλον	τὰ	κῶλᾰ
γενική	τοῦ	κώλου	τῶν	κώλων
δοτική	τῷ	κώλῳ	τοῖς	κώλοις
αιτιατική	τὸ	κῶλον	τὰ	κῶλᾰ
κλητική ὦ!		κῶλον		κῶλᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κώλω
γεν-δοτ	τοῖν		κώλοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'τέκνον' όπως «στοιχεῖον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κῶλον < θέμα κωλ- αβέβαιης ετυμολογίας. Πιθανόν, συνδέεται με το σκέλος < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *(s)kel- ή έχει προελληνική αρχή.

Δε σχετίζεται με το κόλον, αλλά ήδη στην ελληνιστική περίοδο υπάρχει σύγχυση μεταξύ των δύο όρων.

Ουσιαστικό

κῶλον, -ου [{ο}}

1. (αρχική σημασία)
   1. ανατομία) μέρος του ανθρώπινου σώματος, όπως το πόδι
   2. βλαστός, μέρος φυτού
2. (γενικά) μέρος κάποιου πράγματος
3. (γραμματική, ρητορική) κώλον, περίοδος με αυτοτελές νόημα
4. λανθασμένη γραφή του κόλον (και σε λέξεις όπως κωλικός)

Πηγές

• κῶλον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• κῶλον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.