σητόβρωτος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	σητόβρωτος	τὸ	σητόβρωτον
γενική	τοῦ/τῆς	σητοβρώτου	τοῦ	σητοβρώτου
δοτική	τῷ/τῇ	σητοβρώτῳ	τῷ	σητοβρώτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	σητόβρωτον	τὸ	σητόβρωτον
κλητική ὦ!		σητόβρωτε		σητόβρωτον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	σητόβρωτοι	τὰ	σητόβρωτᾰ
γενική	τῶν	σητοβρώτων	τῶν	σητοβρώτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	σητοβρώτοις	τοῖς	σητοβρώτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	σητοβρώτους	τὰ	σητόβρωτᾰ
κλητική ὦ!		σητόβρωτοι		σητόβρωτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	σητοβρώτω	τὼ	σητοβρώτω
γεν-δοτ	τοῖν	σητοβρώτοιν	τοῖν	σητοβρώτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

σητόβρωτος < αρχαία ελληνική σής, σητ(ός) + -ό- + -βρωτος (< βρωτός)

Επίθετο

σητόβρωτος, -ος, -ον

• (ελληνιστική κοινή) που έχει φαγωθεί από τον σκόρο

Συνώνυμα

• σκωληκόβρωτος

Πηγές

• σητόβρωτος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• σητόβρωτος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
• ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία, .