ἀηδονιδεύς

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ἀηδονιδεύς	οἱ	ἀηδονιδεῖς
γενική	τοῦ	ἀηδονιδέως	τῶν	ἀηδονιδέων
δοτική	τῷ	ἀηδονιδεῖ	τοῖς	ἀηδονιδεῦσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	ἀηδονιδέᾱ	τοὺς	ἀηδονιδέᾱς
κλητική ὦ!		ἀηδονιδεῦ		ἀηδονιδεῖς
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀηδονιδεῖ
γεν-δοτ	τοῖν		ἀηδονιδέοιν
Δεν καταγράφονται καταλήξεις πληθυντικού σε -ῆς.
3η κλίση, ομάδα 'βασιλεύς', Κατηγορία 'Ἀντιοχεύς' όπως «Ἀντιοχεύς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀηδονιδεύς (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική ἀηδών, ἀηδόν(ος) θηλυκό + -ιδεύς

Ουσιαστικό

ἀηδονιδεύς, -έως αρσενικό (ελληνιστική κοινή)

1. (πτηνό) το νεαρό αηδόνι
2. (χυδαίο) το αιδοίο, όπως το αναφέρει ⌘ Ἡσύχιος (5ος αιώνας κε), Γλῶσσαι, Α

   <ἀηδόνιος> ἐπὶ μὲν ὕπνου τὸ ἐλάχιστον (Nicoch. com. fr. 16, I 773)· ἐπὶ δὲ λύπης τὸ σφοδρότατον (Αισχύλος, απόσπασμα 291)
   <<ἀηδονιδεύς>·> ἀηδόνος νεοσσός. [καὶ τὸ τῆς γυναικὸς αἰδοῖον, παρὰ Ἀρχιλόχῳ (απόσπασμα. 156)]

   για το οποίο όμως, → δείτε τη λέξη ἀηδονίς

Πηγές

• ἀηδονιδεύς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀηδονιδεύς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.