ἀρνίον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	ἀρνίον	τὰ	ἀρνίᾰ
γενική	τοῦ	ἀρνίου	τῶν	ἀρνίων
δοτική	τῷ	ἀρνίῳ	τοῖς	ἀρνίοις
αιτιατική	τὸ	ἀρνίον	τὰ	ἀρνίᾰ
κλητική ὦ!		ἀρνίον		ἀρνίᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀρνίω
γεν-δοτ	τοῖν		ἀρνίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'τέκνον' όπως «τέκνον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀρνίον < (ἀρήν) ἀρν- + υποκοριστικό επίθημα -ίον

Ουσιαστικό

ἀρνίον ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

1. υποκοριστικό του ἀρήν, το αρνάκι
2. (συνεκδοχικά) δέρμα αρνίσιο

Συνώνυμα

• ἀμνός

Πηγές

• ἀρνίον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀρνίον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.