ὠμόφρων

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ὠμόφρων	οἱ/αἱ	ὠμόφρονες
γενική	τοῦ/τῆς	ὠμόφρονος	τῶν	ὠμοφρόνων
δοτική	τῷ/τῇ	ὠμόφρονῐ	τοῖς/ταῖς	ὠμόφροσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν/τὴν	ὠμόφρονᾰ	τοὺς/τὰς	ὠμόφρονᾰς
κλητική ὦ!		ὠμόφρον		ὠμόφρονες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὠμόφρονε
γεν-δοτ	τοῖν		ὠμοφρόνοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'γείτων' όπως «μέμνων» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὠμόφρων < (ὠμός) ὠμό- + -φρων (φρήν)

Ουσιαστικό

ὠμόφρων, -ονος αρσενικό ή θηλυκό (και ως επίθετο)

1. το σκληρό ζώο (όπως για τον λύκο)
2. ο σκληρός, ανάλγητος άνθρωπος
3. χωρίς ψυχή, χωρίς αισθήματα

   ⮡  ὠμόφρων σίδηρος

Παράγωγα

• ὠμοφρόνως (επίρρημα)

Πηγές

• ὠμόφρων - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὠμόφρων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.