θεόδμητος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	θεόδμητος	τὸ	θεόδμητον
γενική	τοῦ/τῆς	θεοδμήτου	τοῦ	θεοδμήτου
δοτική	τῷ/τῇ	θεοδμήτῳ	τῷ	θεοδμήτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	θεόδμητον	τὸ	θεόδμητον
κλητική ὦ!		θεόδμητε		θεόδμητον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	θεόδμητοι	τὰ	θεόδμητᾰ
γενική	τῶν	θεοδμήτων	τῶν	θεοδμήτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	θεοδμήτοις	τοῖς	θεοδμήτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	θεοδμήτους	τὰ	θεόδμητᾰ
κλητική ὦ!		θεόδμητοι		θεόδμητᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	θεοδμήτω	τὼ	θεοδμήτω
γεν-δοτ	τοῖν	θεοδμήτοιν	τοῖν	θεοδμήτοιν
Και θηλυκό θεοδμάτα.
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

θεόδμητος < θεό- + δμητός (< δέμω)

Επίθετο

θεόδμητος, -ος, -ον

1. αυτός που έχει θεμελιωθεί από θεό, ή θεούς
2. αυτός που έχει ανεγερθεί, κατασκευαστεί από θεό ή θεούς, ο θεόκτιστος, θεόχτιστος

Άλλες μορφές

• θηλυκό, και θεοδμάτα, θεοδμήτη
• δωρικός τύπος : θεόδματος

Πηγές

• θεόδμητος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• θεόδμητος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.