οπισθότονος

Δείτε επίσης : ὀπισθότονος

Νέα ελληνικά (el)[επεξεργασία]

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	οπισθότονος	οι	οπισθότονοι
γενική	του	οπισθότονου & οπισθοτόνου	των	οπισθότονων & οπισθοτόνων
αιτιατική	τον	οπισθότονο	τους	οπισθότονους & οπισθοτόνους
κλητική		οπισθότονε		οπισθότονοι
Οι δεύτεροι τύποι, παλιότεροι, λόγιοι.
Κατηγορία όπως «καρδινάλιος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

οπισθότονος < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική ὀπισθότονος (επίθετο ή ουσιαστικό) & λόγιο ενδογενές δάνειο: αγγλική opisthotonos ή γαλλική < λατινική opisthotonus (γραμμένο και στα ελληνικά) < αρχαία ελληνική ὀπισθότονος.^[1]

Μορφολογικά αναλύεται σε opistho- (οπισθό- < αρχαία ελληνική ὄπισθεν) + -tonos (-τονος < αρχαία ελληνική τόνος = τέντωμα) ^[2]

οπισθότονος αρσενικό

(ιατρική) σύσπαση, σπασμός του αυχένα και της ράχης του ανθρώπου, που έχει ως αποτέλεσμα να κάμπτει την κεφαλή του προς τα πίσω και να δίνει στη σπονδυλική στήλη σχήμα τόξου· παρατηρείται ως σύμπτωμα στον τέτανο και τη μηνιγγίτιδα

οπισθότονος

↑ Για τις δότριες γλώσσες, ^{(Χρειάζεται τεκμηρίωση…)}
↑ Πάπυρος–Λαρούς–Μπριτάννικα: Λεξικό της ελληνικής γλώσσας, αρχαίας - μεσαιωνικής - νέας, ερμηνευτικό - ετυμολογικό. Αθήνα: Πάπυρος, 1981‑1994, έκδοση: 2013.

Επίτομον εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν (1935). Αθήνα: Εκδοτικός Οίκος Ελευθερουδάκη, σελ. 2203.