ποιμασία

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ποιμασίᾱ	αἱ	ποιμασίαι
γενική	τῆς	ποιμασίᾱς	τῶν	ποιμασιῶν
δοτική	τῇ	ποιμασίᾳ	ταῖς	ποιμασίαις
αιτιατική	τὴν	ποιμασίᾱν	τὰς	ποιμασίᾱς
κλητική ὦ!		ποιμασίᾱ		ποιμασίαι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ποιμασίᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ποιμασίαιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
1η κλίση, ομάδα 'χώρα', Κατηγορία 'σοφία' όπως «σοφία» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ποιμασία < αρχαία ελληνική ποιμαίνω < ποιμήν < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *poh₂imn̥ / *poh₂imen < *peh₂- (προστατεύω) + *-men

Ουσιαστικό

ποιμασία θηλυκό

1. (ελληνιστική κοινή) (κυριολεκτικά) βόσκηση, βοσκή
2. (ελληνιστική κοινή) (κατ’ επέκταση) περιποίηση, φροντίδα

   ※  καταλελοίπασι μὲν γὰρ τὴν πρὸς τῦφον συγγένειαν, ᾠκείωνται δὲ ἀγωγῇ νομίμῳ, μοῖρα τῆς ἱερᾶς ἀγέλης ἀξιώσασαι γενέσθαι, ἧς ὁ θεῖος ἀφηγεῖται λόγος, ὡς δηλοῖ τοὔνομα· ποιμασία γάρ ἐστι θεοῦ. (Φίλων ο Αλεξανδρεύς, Περὶ τῶν μετονομαζομένων καὶ ὦν ἕνεκα μετονομάζονται, 114)

3. (ελληνιστική κοινή) (μεσαιωνική ελληνική) (μεταφορικά) ποιμαντορία