πολυπότης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	πολυπότης	οἱ	πολυπόται
γενική	τοῦ	πολυπότου	τῶν	πολυποτῶν
δοτική	τῷ	πολυπότῃ	τοῖς	πολυπόταις
αιτιατική	τὸν	πολυπότην	τοὺς	πολυπότᾱς
κλητική ὦ!		πολυπότᾰ		πολυπόται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πολυπότᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		πολυπόταιν
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πολυπότης < πολυ- + -πότης

Ουσιαστικό

πολυπότης, -ου αρσενικό (θηλυκό πολυπότις)

• αυτός που καταναλώνει πολλά οινοπνευματώδη

  ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Ἱπποκράτης, Περὶ ἀερίων ὑδάτων καὶ τόπων, (De aere, aquis, locis), 4, p.20 , @scaife.perseus

  Ἐδωδοὺς δὲ ἀνάγκη τὰς τοιαύτας φύσιας εἶναι, καὶ οὐ πολυπότας· οὐ γὰρ οἷόν τε ἅμα πολυβόρους τε εἶναι καὶ πολυπότας·

  ※  1ος/2ος↓ αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Ἠθικά Αἴτια φυσικά, 31 @scaife.perseus

  διὰ τί ἄμπελος οἴνῳ ῥαινομένη, μάλιστα τῷ ἐξ αὑτῆς, ἀναξηραίνεται; πότερον, ὥσπερ ἐν τοῖς πολυπόταις γίνεται φαλάκρωσις, ὑπὸ θερμότητος τοῦ οἴνου τὸ ὑγρὸν ἐξατμίζοντος·

  ※  1ος/2ος↓ αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Κίμων, 4.3 @scaife.perseus

  Κίμων δὲ μειράκιον παντάπασιν ἀπολειφθεὶς μετὰ τῆς ἀδελφῆς ἔτι κόρης οὔσης καὶ ἀγάμου τὸν πρῶτον ἠδόξει χρόνον ἐν τῇ πόλει καὶ κακῶς ἤκουεν ὡς ἄτακτος καὶ πολυπότης

Άλλες μορφές

• ιωνικός τύπος : πουλυπότης

Συγγενικά

• πολυποσία
• πολυποτέω

→ και δείτε τις λέξεις πολύς, πότης και πίνω

Πηγές

• πολυπότης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πολυπότης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.