φιλάρετος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	φιλάρετος	τὸ	φιλάρετον
γενική	τοῦ/τῆς	φιλαρέτου	τοῦ	φιλαρέτου
δοτική	τῷ/τῇ	φιλαρέτῳ	τῷ	φιλαρέτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	φιλάρετον	τὸ	φιλάρετον
κλητική ὦ!		φιλάρετε		φιλάρετον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	φιλάρετοι	τὰ	φιλάρετᾰ
γενική	τῶν	φιλαρέτων	τῶν	φιλαρέτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	φιλαρέτοις	τοῖς	φιλαρέτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	φιλαρέτους	τὰ	φιλάρετᾰ
κλητική ὦ!		φιλάρετοι		φιλάρετᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	φιλαρέτω	τὼ	φιλαρέτω
γεν-δοτ	τοῖν	φιλαρέτοιν	τοῖν	φιλαρέτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

φιλάρετος < φιλ- + ἀρετή + -ος

Επίθετο

φιλάρετος, -ος, -ον

• αυτός που αγαπά την αρετή

Πηγές

• φιλάρετος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• φιλάρετος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.