αντάρτης

Ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	αντάρτης	οι	αντάρτες
γενική	του	αντάρτη	των	ανταρτών
αιτιατική	τον	αντάρτη	τους	αντάρτες
κλητική		αντάρτη		αντάρτες
όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

αντάρτης < ελληνιστική ἀντάρτης < ἀνταίρω (ξεσηκώνω, εξεγείρω) < ἀντί + αἴρω

Ουσιαστικό

αντάρτης αρσενικό

1. αυτός που εξεγείρεται ένοπλα εναντίον κάποιου καθεστώτος
2. (ειδικότερα) που είχε πάρει μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως στρατιώτης

   Ο παππούς μου ήταν αντάρτης στην περίοδο της κατοχής. Πολεμούσε τους κατακτητές.

3. (μεταφορικά) ο απείθαρχος

   Αυτός ο μικρός είναι αντάρτης. Δεν υποκύπτει ούτε στη μάνα του.

Συγγενικές λέξεις

• ανταρσία
• αντάρτικο

Μεταφράσεις

    ένοπλος αντιστασιακός

αγγλικά : insurgent (en), rebel (en), guerrilla (en) γαλλικά : maquisard (fr), partisan (fr)

πολωνικά : partyzant (pl), buntownik (pl)