αντάρτης

Ελληνικά (el)

Ετυμολογία

αντάρτης < μεταγενέστερη ελληνική ἀνταίρω (ξεσηκώνω, εξεγείρω) < ἀντί + αἴρω

Ουσιαστικό

αντάρτης αρσενικό

1. αυτός που εξεγείρεται ένοπλα εναντίον κάποιου καθεστώτος
2. (ειδικότερα) που είχε πάρει μέρος στην Εθνική Αντίσταση, κυρίως οι στρατιώτες του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ

   Ο παππούς μου ήταν αντάρτης στην περίοδο της κατοχής. Πολεμούσε τους κατακτητές.

3. (μεταφορικά) ο απείθαρχος

   Αυτός ο μικρός είναι αντάρτης. Δεν υποκύπτει ούτε στη μάνα του.

Συγγενικές λέξεις

• ανταρσία
• αντάρτικο

Μεταφράσεις

    ένοπλος αντιστασιακός

αγγλικά : insurgent (en), rebel (en), guerrilla (en)

πολωνικά : partyzant (pl), buntownik (pl)